Villt í skóginum

Um miðjan dag í gær ákváðum við að demba okkur í hressingargöngu á Spencer Butte, áður en við færum í matarboðið til Kathi og Dick. Það tók okkur svolítinn tíma að finna bílastæðið við fjallið þar sem skiltið lét lítið yfir sér og fundum við það ekki fyrr en við höfðum ekið þrisvar sinnum framhjá. Við lögðum af stað í gönguna létt í spori og Hugrún Gyða skríkti af kæti á bakinu á pabba sínum þannig að varla var hægt að tala saman. Göngustígurinn liggur um skóg alveg þangað til upp á topp kemur, í fyrstu mjög breiður og þægilegur stígur en þrengist og verður erfiðari eftir því sem ofar dregur. Áður en við lögðum á brattann rákum við augun í skilti sem varar við þrennu, í fyrsta lagi Poison Oak, sem er víst hræðilega skæð, lágvaxin planta sem brennir mann illilega ef maður snertir hana. Við höfðum verið vöruð við henni fyrirfram þannig að við vorum öll í síðbuxum í lokuðum skóm. Í öðru lagi getur maður átt von á að mæta skröltormum og í þriðja lagi var varað við dauðum trjám. Í skóginum er mikið af hávöxnum trjám, Douglas furu, sem öll eru ótrúlega beinvaxin vegna skógarhöggs sem átti sér stað á fyrri tímum. Undirgróðurinn einkennist af víðáttumiklu burknastóði.

Gangan upp gekk mjög vel og útsýnið af toppnum sveik okkur ekki. Við stöldruðum við smá stund en þó ekki of lengi því við vildum standa okkur vel og mæta á réttum tíma í matarboðið. Okkur grunaði ekki að við ættum eftir að lenda í ævintýri á bakaleiðinni!

Við lentum sem sagt fljótlega í því á niðurleiðinni að við þurftum að velja hvort við færum til vinstri eða hægri. Vinstri leiðin varð fyrir valinu sem reyndist reyndar strax ótrúlega "röff" leið og hrikalega brött og við urðum fljótlega viss um að þetta væri ekki sama leið og við fórum upp. Þetta var það bratt að okkur langaði ekki mikið til að snúa við svo við héldum áfram, enda virtist þetta fjölfarinn stígur þó erfiður væri. Eftir því sem neðar dró fór gróðurinn að aukast, við klöngruðumst yfir heilu trjábolina, skriðum undir trjágreinar, óðum burknann um í mitti og brenndum okkur á brenninetlum. Svo fór að okkur leist ekki lengur á blikuna, stígurinn eyddist út og týndist í frumskógarlegum gróðrinum. Við brutumst í gegnum gróðurinn að leita að stígnum og tíminn flaug. Ég fann ég hvernig lærvöðvarnir titruðu af áreynslu og hræðslan fór að ná sér á strik. Ég var farin að ímynda mér skröltorma undir næsta burkna og það hefði ekki komið mér á óvart að mæta úlfi eða birni bak við næsta tré. Hugrún Gyða skynjaði örugglega hræðsluna í mömmu sinni og var farin að hágráta. Við heyrðum raddir einhversstaðar fyrir ofan okkur af og til, hrópuðum halló þannig að bergmálaði um hlíðina, en fengum engin viðbrögð. Á þessu stigi ákváðum við að eina vitið væri að snúa til baka, sömu leið og við komum.

Sem betur fer rötuðum við rétta leið til baka og við tók heljarinnar fjallganga sem reif í lærin og var á við marga tíma í ræktinni. Okkur tókst að lokum að komast á staðinn sem við áttum að velja milli vinstri og hægri og í þetta skiptið völdum við hægri. Nú tók við kraftganga alla leið í bílinn og náðum við þangað kl. 18:30.  Sem betur fer hafði Kathi reynt að ná í okkur um daginn til að segja okkur að matarboðinu væri frestað um hálftíma, þannig að við náðum þangað á nokkuð réttum tíma. Allt endaði þetta sem betur fer vel og við þurftum ekki að ráfa um skóginn fram á næsta dag.

En það kemur á óvart, við sem héldum að öll svona útivistarsvæði væru til fyrirmyndar í Ameríku, að allar merkingar eru í lágmarki og það hlýtur að vera daglegt brauð að fólk velji vinstri leiðina.

María