Skuggalegur maður

Við fengum lánaða skokkkerru fyrir Hugrúnu Gyðu um daginn, svona með þremur stórum uppblásnum dekkjum, og ég ákvað að nota tækifærið og skreppa í göngutúr meðan aðrir fjölskyldumeðlimir voru ekki heima. Um leið og komið er úr íbúðarbyggðinni sleppir gangstéttinni og maður verður að ganga á móti umferðinni. Þar sem ég var staddur í talsverðri umferð sé ég að skuggalegur maður kemur gangandi á móti mér. Maðurinn var alskeggjaður í frekar luralegum fötum og virkaði á mig eins og hann væri líklegur til alls. Þarna gengum við hver á móti öðrum og horfðumst í augu. Mér stökk ekki bros á vör og fann svitann sprett út á bakinu. Við myndum mætast innan skamms og vegna umferðarinnar var svigrúmið ekki mikið. Þegar um fimm metrar voru í slánann kallaði hann til mín. „Hey pal, this is a pretty cool stroller you have there.“ Ég svaraði að bragði: „Yeh it´s a good one“  Í því var kappinn haldinn sína leið.  Ég hef komist að því síðar að maður hittir ekki fólk á förum vegi öðru vísi en að hafa samskipti, þrátt fyrir nokkrar tilraunir hefur mér ekki tekist að vera fyrri til.