Haltu þig fjarri

Það kemur á óvart hvað það eru mikil spænsk áhrif hér í Kaliforníu en þau má sjá á byggingarlist og einnig eru fjölmörg örnefni á spænsku sbr. Santa Cruz og San Jose. Flest fólk í Oregon er hvítt meðan hér í Kaliforníu er allur litaskalinn. Þó svo að fólk hér sé mjög vinalegt þá upplifum við það svo að fólk í Oregon sé opnara og enn vingjarnlegra þar sem nánast allir heilsa okkur úti á götu og spjalla af engu tilefni. En aftur á móti er aðeins farið að hausta í Oregon meðan hér erum við að ganga inn í sumarið því september og október eru hér heitustu mánuðir ársins að okkur er sagt. Næturnar eru þó ískaldar hér við ströndina þannig að við höfum nú gefist upp og hitum húsið yfir nóttina svo við þurfum ekki að vakna skjálfandi. Þetta er alveg afstætt því við myndum ekki þurfa að keyra í nema 3 tíma inn í landið til að komast í 35 stiga hita.  Það er óhætt að segja að fjölbreyttur gróður og  landslag hafi orðið á vegi okkar hér í Kaliforníu og við erum að sjá trópískar tegundir sem ekki vaxa í Oregon. Það á reyndar líka við um dýralífið og erum við t.d. komin á slóðir svörtu ekkjunnar. Ég man í sjálfu sér ekki eftir að hafa verð sérstaklega hræddur við skordýr eða snáka en eftir að hafa bæði verið bitinn af maurum og stunginn af geitungum verð ég að viðurkenna að í þessu frjálsa landi eru ákveðin svæði sem eru ekki ætluð mér. Þannig geng ég ekki svo um grasflötina öðruvísi en að snákaskanna hana fyrst. Svo fær gangstéttin við hliðina á blóminu þar sem geitungarnir vinna á daginn alveg frí. Það er verra með köngulærnar því hér eitrar fólk almennt ekki fyrir dýrum eins og heima og því er það daglegt brauð að ganga inn í köngulóarvefi þrátt fyrir að ferðir mínar hafi hingað til takmarkast af manngerðum stígum og götum. Önnur svæði sem eru okkur alveg fráboðin eru einkalóðir. Í Ameríku er allt fullt af þeim og þar með eru heilu landsvæðin lokuð almenningi því hér er almannaréttur á frekar lágu stigi miðað við á Íslandi. Ef það er ekki dýrvitlaus hundur sem passar upp á eignina þá má búast við vopnuðum eigandanum ef maður vogar sér inn á þessi svæði. Þetta finnst mér stór galli í annars ágætu landi verandi vanur að vappa þangað sem nefið snýr heima á Íslandi. Þorsteinn

Afi skal hann heita

Til að vita hvað við ættum helst að skoða hér í Santa Cruz fórum við á upplýsingaskrifstofu ferðamanna. Eitt af því sem var nefnt er Beach Boardwalk. Þangað fórum við í dag. Ég var búin að sjá fyrir mér timburpalla meðfram ströndinni en ónei, þarna er um að ræða nokkuð stóran skemmtigarð, svona hálfgert tívolí með ótal rússíbönum, hringekjum, Casino o.fl. og auðvitað endalausum sjoppum þar sem hægt er að kaupa popp, franskar, ís, sleikjó og alls konar óhollt góðgæti. Vel að merkja, þessi staður á sér hundrað ára sögu einmitt á þessu ári! Reyndar er kominn september og mesti túristatíminn búinn þannig að það voru ekki svo margir þarna í dag og öll tæki lokuð, en það er vel hægt að ímynda sér hvernig mannlífið blómstrar þarna á góðum degi.

Eftir göngutúrinn um skemmtigarðinn ákváðum við að skoða miðbæinn sem er nokkuð huggulegur með ótal kaffihúsum þar sem hægt er að sitja úti. Við ákváðum að fá okkur bita á einum staðnum en sátum reyndar inni því það var frekar kalt í dag, reyndar heiðskýrt en hífandi rok þannig að hárið á mér er eins og gaddavír eftir blásturinn.

Annars verð ég að nefna eitt sem stemmir ekki alveg, þetta með þegar Þorsteinn var beðinn um að sýna skilríki í Safeway. Hún Hugrún Gyða er nefnilega búin að meta það svo að Þorsteinn skuli kallast "Afa"!!

Bestu kveðjur af bókasafninu í Scotts Valley,

María

Sandur á tánum

 

Ferðin hingað til Santa Cruz gekk stórslysalaust. Að vísu sprakk á bílnum á hraðbrautinni svolítið fyrir norðan Sacramento og kom stórt gat á dekkið þannig að vírarnir stóðu í allar áttir. Þetta átti sér nokkurn aðdraganda því bíllinn var búinn að mótmæla hraðanum um skeið og hristist og skjögti. Við enduðum hinsvegar með nýtt dekk og bíllinn varð mun skemmtilegri í akstri á eftir.

Hugrúnu Gyðu leið greinilega betur þennan seinni ferðadag því hún var alveg eins og ljós á leiðinni og svaf tvo langa dúra foreldrunum til mikillar ánægju.

Það var ákaflega gaman að keyra suður til Kaliforníu því landslagið sem við sáum á leiðinni er allt annað en það sem við höfum séð áður. Hitinn inn til landsins fór mest í 37 gráður á leiðinni, þar var ísstopp. Við vorum búin að vista leiðarlýsingu úr Google Earth sem kom sér vel því við gátum nánast keyrt beina leið að húsinu í Santa Cruz.

Það væsir ekki um okkur hér. Húsið er afskaplega fallegt, bjart og hreint með nýjum harðviðargólfum en ekki hnausþykkum gólfteppum eins og hér tíðkast víða. Það stendur á stórri landareign með talsverðum skógi með rauðvið og douglas furu. Í garðinum höfum við séð allskonar fugla, meðal annars kólibrífugla, á grasflötinni heldur til garðsnákur og í morgun var þar kanína á beit.

Það er aðeins 10 mínútna akstur niður að ströndinni sem við heimsóttum einmitt í gær. Hugrúnu Gyðu leist nú ekki á blikuna til að byrja með þegar hún var tekin úr skóm og sokkum og boðið að ganga berfætt í sandinum. Hún ríghélt þá í læri mömmu sinnar, lyfti fótum og reyndi að dusta sandinn af tánum. Það leið þó ekki á löngu þar til hún sætti sig við þessar nýju aðstæður þó henni þættu þær greinlega dálítið skrítnar. Hún var bálhrædd þegar öldurnar komu nálægt enda ekki skrítið því hún rennblotnaði í einu aðfallinu. Við reyndum ekkert að synda í sjónum því hann er ískaldur og örugglega fullur af stórhættulegum villidýrum. 

Á leiðinni heim ákváðum við að fara á veitingastað hér í nágrenninu, enda hefur hingað til gengið mjög vel að fara með Hugrúnu Gyðu á slíka staði. Í gær varð þó undantekning þar á því litla ljúflingsrófan okkar ákvað að prófa raddböndin vel og rækilega með öskrum og að sitja kyrr í barnastólnum var ekki möguleiki heldur hafði stúlkan mestan áhuga á að þramma um veitingastaðinn ýtandi stól á undan sér. Við skiptumst því á að borða í flýti og okkur var ekki boðið að kíkja á desertmatseðilinn!

Það var því ekki hægt annað en að kíkja við í Safeway til að kaupa ísinn og þar sem við vorum þar var mjög hentugt að kippa með sér einni bjórkippu. Nema hvað... haldið þið ekki að Þorsteinn hafi verið beðinn um skilríki við kassann, 41 árs gamall maðurinn!! Sá varð hissa -

Við munum búa hér í Santa Cruz til 24. september þá er planið að fara í þjóðgarðinn Yosemite og vera þar í nokkra daga áður en við keyrum upp ströndina og kíkjum á Redwoods þjóðgarðinn. Til að byrja með stefnum við á að fara í dagsferðir héðan og auðvitað skoða Santa Cruz í þaula. Við verðum ekki í stöðugu netsambandi meðan við dveljum hér en það er búið að benda okkur á nokkra staði þar sem við getum tengst netinu, erum t.d. stödd í bókasafni núna.

Bestu kveðjur í bili,

María og Þorsteinn

 

 

Greiði fyrir greiða

Nú erum við stödd á Finlandia Motel í Mt. Shasta City í Norður-Kaliforníu, gistum þar á leið okkar til Santa Cruz sem er í um klukkustundarfjarlægð suður af San Fransisco. Þar ætlum við að dvelja næstu 2 vikurnar eða svo!

Málin æxluðust sem sagt þannig að á föstudaginn komu væntanlegir leigjendur að skoða húsið á Gimpl Hill Rd., hjón með fjögur börn á aldrinum 4-13 ára. Þau eru að flytja frá Santa Cruz til Eugene. Þau yfirgáfu hús sitt eins og það stendur með öllu innbúi, settu það á sölu og hafa búið á hóteli meðan þau leituðu að leiguhúsnæði. Eftir stutt spjall var málið klappað og klárt, við myndum gera þeim þann greiða að flytja úr húsinu í dag og láta þeim það eftir en í staðin fengjum við húsið þeirra í Santa Cruz. Svona geta hlutirnir verið einfaldir!!

Við höfum ekki átt til orð svo hissa höfum við verið á því hvað fólk er almennilegt hér. Þarna hittum við fólk sem innan fimm mínútna var búið að bjóða okkur að dvelja í húsi sínu okkur að kostnaðarlausu. Ég ræddi þetta við T.J. vinkonu okkar í dag og þetta kom henni ekki á óvart. Hún sagði að fólk hér á vesturströndinni væri yfirleitt mjög afslappað og frjálslegt, það væri einfaldlega þannig að þú treystir náunganum þangað til annað kemur í ljós.

 

Ferðalagið frá Eugene til Santa Cruz tekur um 11 klst og vegna þess hvað Hugrúnu Gyðu leiðist í bíl ákváðum við að gista a.m.k. einu sinni á leiðinni. Ferðalagið í dag var reyndar óvenju erfitt. Litla músin svaf bara í einn tíma og öskraði í fjóra, eða svona næstum því. Hún var sérlega illa upplögð enda að jafna sig eftir lasleikann síðustu dagana. Þetta var sem sagt ekki tanntökuhiti sem hún var með heldur fékk hún mislingabróður. Nú er hún orðin hitalaus en komin með útbrot um allan búk og smávegis í andlitið, það á að jafna sig á 2-3 dögum. Það getur vel verið að við gistum aðra nótt á leiðinni til að auðvelda henni ferðalagið.

Spennandi dagar og vikur framundan hjá okkur. Staðsett á miðri Kaliforníuströnd og margt að sjá og skoða. Látum ykkur fylgjast með!

Kveðja, María

Viltu láta plasta þig þegar þú deyrð?

Ég var hvattur til að íhuga þennan kost þegar ég heimsótti sýninguna Body World 3 í OMSI (Oregon Museum of Science and Industry) í Portland. Á sýningunni eru sýndir líkamar eða líkamshlutar sem fólk, alls um 120 manns, hefur gefið safninu áður en það dó. Nú er ekki svo að skilja að þarna hafi verið lík til sýnis, tilfinningin fyrir dauðanum var þarna víðs fjærri. Líkamarnir hafa verið meðhöndlaðir með ýmsum hætti af vísindamönnum safnsins, allt eftir því hvert markmiðið með hverjum líkama eða líkamshluta er. Í öllum tilvikum hefur mannslíkaminn þó verið meðhöndlaður þannig að á endanum stendur eftir plastaður líkami eða líkamshluti sem unnt er að varðveita um ókomin ár og í öllum tilvikum er fólkið óþekkjanlegt. Helsti tilgangurinn með þessu er að gera líffæri og líkamsbyggingu mannslíkamans sýnileg og það verð ég að segja að það tekst mjög vel á sýningunni. Því miður eru myndatökur ekki leyfðar þar en ég hvet ykkur til að kynna ykkur heimasíðuna  http://www.omsi.edu/visit/featured/bodyworlds/. Sjón er sögu ríkari.

Dæmi um það sem við sáum á sýningunni er maður sem heldur á húð sinni í annarri hendinni, eftir standa vöðvar og taugar. Við hverja stöð er hægt að hlusta á fróðleik um það sem fyrir augu ber í heyrnartólum.  Í mörgum tilvikum var búið að opna inn í brjósthol þannig að líffæri voru sjáanleg í öðum tilvikum meltingarvegur eða blóðrásarkerfi. Í einu tilviki er fótur til sýnis nema að það eru einungis æðarnar í fætinum, búið að hreinsa allt annað í burtu. Þarna eru sýnd um 50 fóstur, öll mismunandi gömul, það elsta að því komið að fæðast. Við sáum lungu reykingarmanns til samanburðar við lungu heilbrigðs manns, þar var bókstaflega verið að bera saman svart og hvítt. Margir safngestir notuðu tækifærið og skyldu  sígarettupakkana sína eftir í þar til gerðu boxi við sýningarbásinn. Í einum ramma var þunnt þversnið af mjög feitri manneskju þar sem sást hvernig fitan umlykur öll líffæri, þekur æðaveggi og svo auðvitað utan á viðkomandi.

Margir listamenn sögunnar hafa reynt að endurskapa manninn í list. Þarna er búið að hlutgera raunverulegt fólk með listalega fallegum hætti þó gjörningurinn hljóti að kveikja margar siðferðislegar spurningar.

Einhvernvegin fékk ég mig nú ekki til að ráðstafa búknum.

 

Þorsteinn

Fólkið á götunni og hverfandi menning

Næsti áfangastaður okkar í ferðalaginu var borgin Portland í Oregon. Okkar fyrsta verk var að panta okkur gistingu og enn og aftur kom Lonely Planet að góðu gagni. Í  þetta skiptið gekk okkur öllu betur að finna mótelið, sem er vel staðsett nálægt miðbænum - nýuppgert, snyrtilegt og hreint.

Portland stendur við Willamette River, rétt eins og Eugene (þar sem við búum), hún er falleg, nýtískuleg borg. Við áttuðum okkur fljótlega á því að hér væri margt að skoða og ákváðum að dvelja tvær nætur. Við vorum bæði spennt að skoða OMSI (Oregon Museum of Science and Industry) og lögðum okkur því fram um að svæfa Hugrúnu Gyðu áður en haldið var þangað inn. Á safninu eru til sýnis plastaðir líkamar og líkamspartar. Þetta var ótrúleg upplifum og efni í heilan pistil alveg á næstunni. Um kvöldið snæddum við að veitingarstað sem flýtur á Willamette ánni. Við gengum um japanska garðinn en þó hann væri svo sem snotur þá var varla þess virði að greiða aðgangseyri þar, sé fyrir mér að garðurinn sé fallegri á vorin. Í framhaldinu önduðum við að okkur rósailmi í rósagarðinum en Hugrún Gyða er vön að sökkva sé ofan í blóm og í kjölfarið kemur hressandi ahh hljóð, sem vekur stundum kátínu viðstaddra. Í Portland er bókabúð á þremur hæðum sem við þræddum í leit að myndabók um Ísland en við fundum aðeins risastóra bók eftir útlendan

höfund. Höfðum hugsað okkur að byrgja okkur upp af gjöfum. Það var átakanlegt að ganga um eldri hluta bæjarins þar sem neyðarhjálp fyrir heimilislaust fólk er til húsa. Þar þræddum við okkur í gengum hóp um 200 manns sem beið þess að staðurinn yrði opnaður, hvarvetna í kring voru bæli undir berum himni sem fólkið hélt til í. Þau eru misjöfn gæðin í þessum heimi.

Frá Portland ókum við austur með Colombia River, með Washington fylki handan árinnar. Við höfðum hugsað okkur að staldra við Multnomah fossa, sem eru næsthæstu fossar Ameríku, um 620 fet, en þar sem Hugrún Gyða svaf afar vært í bílstólnum sínum á þeirri stundu sem við vorum þar, létum við okkur nægja að sjá þá út um bílgluggann á bílastæðinu (roðn... ég veit að svona skoðar maður ekki hlutina.... það er bara heilög stund þegar Hugrún Gyða sefur í bílnum). Við stoppuðum í staðin í bæ sem heitir Hood River, skemmtilegum bæ sem stendur við ármót Hood River og Colombia River. Þar gengum við um götur, versluðum svolítið í kajakbúð bæjarins og fengum okkur dýrindis espresso .

Nú vorum við vel vakandi og tilbúin að fara að Mt. Hood (3.429 m), hæsta fjalli Oregon. Það var búið að benda okkur á að við yrðum að skoða Timberline Lodge, sem er risavaxinn skáli byggður á kreppuárunum 1936-1938. Skálinn er glæsilegur á nútímamælikvarða og er byggingarefnið timbur og grjót úr fjallinu. Skálinn er rekin sem hótel og við vorum heppin þar sem það var laust herbergi og fengum svona last minute díl. Snæddur var Vísundur og fashani á einum flottasta veitingastað sem við höfum farið á hér í landi, Cascade Dining Room í Timberline Logde. Verð þó að segja að ég hefði getað gefið góð ráð varðandi matreiðsluna á fashananum. Í Mt. Hood er skíðað árið um kring og það var hin undarlegasta sjón að sjá skíðafólk spranga um í skíðaskónum á funheitum sumardegi. Okkur var sagt að hingað kæmi fólk hvaðanæva að til að stunda skíðaíþróttina þegar snjólaust er annarsstaðar. Við veltum því fyrir okkur hvar í fjallinu fólkið skíðaði því snjórinn er þannig lagað ekkert svo ýkjamikill að okkar mati. En svo sáum við það, fullt af litlum punktum ofarlega í fjallinu, í snjóskafli sem kannski hefur 100 m á hvern kant! Eftir sundsprett og góðan svefn gengum við um hlíðar fjallsins nokkurn vegin laus við tré (ok sakna Íslands smá) Þarna var ákaflega fallegur gróður en einnig er mikið rof trúlega vegna snjóleysinga

Ókum í framhaldinu í gengum indíánaverndarsvæðið Warm Springs og stoppuðum í bænum. Indíánar hafa ákveðna sjálfstjórn innan verndarsvæðanna og þar eru í gildi sérstök lög. Okkur er t.d. aðeins heimilt að aka um aðalvegi innan svæðisins. Hér í nágrenninu er talað um að þeir komist upp með margt sem hvítir Ameríkanar komast ekki upp með. Ástandið í Warm Springs var ekki til að hrópa húrra fyrir allt mjög ósnyrtilegt, sorphirða í miklum ólestri og haugar af drasli við mörg hús. Stirðnaður hundur lág á hvolfi í göturennunni. Margar spurningar vöknuðu hér. Okkur virtist að fólkið þarna væri ekki til stórræðna. Kannski hefur ríkisstjórninni  tekist fullkomlega ætlunarverk sitt að brjóta niður allan mótþróa frá þessum ættbálkum með því að koma þeim fyrir í litlum hópum og meina þeim að tala móðurmál sitt með þeim afleiðingum að núlifandi kynslóðir eru í fæstum tilvikum talandi upprunalega móðurmálið. Við skoðuðum athyglisvert en sorglega rýrt safn um forna menningu indíana . Ég lík þessum pistli  með lauslegri þýðingu á texta úr safninu um villta uppskeru:  

„Náttúrulegar fæðuauðlindir voru svo ríkulegar og svo vel þekktar að landbúnaður var ónauðsynlegur. Gnægð af rótum, hnetum og fræjum og öðrum plöntum voru uppistaða í næringarríkum matseðli. Í höndum vefarans urðu plöntustönglar af sterklegum og fallegum körfum. Margar rætur og plöntur voru okkur mikilvæg lyf.

 

Mín misstök okkar heppni.

Helgarferðin okkar tókst það vel að hún varð að 5 daga skemmtilegu ferðalagi. Við héldum af stað frá Eugene á föstudagsmorgni, ókum sem leið lá að Silver Falls sem er samheiti yfir 10 snotra fossa austan við borgina Salem. Við gengum hringleið sem að hluta til er malbikuð og liggur bak við tvo fossana, síðan meðfram ánni og um fallegan hlynskóg. Við nutum dagsins á þessum fallega stað og það var sérlega gaman að fylgjast með Hugrúnu Gyðu sem fékk að ganga síðustu metrana í skóginum í nýju Puma skónum sínum, sem henni þykir afskaplega vænt um. Þegar hún vill fá sér göngutúr í skónum sínum segir hún "labba", sem þýðir s.s. að labba í skónum en ekki berfætt.

 

Til að lenda ekki í því að leita að gistingu í myrkri ákváðum við hjónin að vera forsjál og panta gistingu við Salem að ráðleggingu „Lonely planet" bókar sem við höfum undir höndum. Það kostaði reyndar meiri akstur en okkur hefði órað fyrir því ég fór blaðsíðuvillt í handbókinni! Mótelið okkar átti að vera staðsett við gömlu þjóðleiðina til Portland en sama hve langt við keyrðum þá fundum við ekki mótelið. Við ákváðum sem betur fer að snúa ekki við til að leita betur, heldur hringja og afpanta gistinguna og finna eitthvað annað í staðin. Viðmælandinn á mótelinu talaði litla ensku og við höfðum þetta því einfalt: "Maria is not coming" og svarið var "ok, ok, Maria not coming".

 

Fyrr en varði var skollið á svartamyrkur og við vorum lent í aðstæðum sem við vildum ekki vera í, sérstaklega ekki þegar við vorum búin að eyða þremur klukkustundum í að leita að gistingu en allsstaðar fullt og okkur sagt að hvergi væri herbergi að fá alla leiðina til Portland. Á síðasta staðnum var okkur þó bent á að kíkja yfir götuna því þar væri lítið mótel. Okkur fannst nafnið kunnuglegt og viti menn... jú þetta var þá sama mótelið og við töldum að væri við Salem. Við bönkuðum á dyrnar og jú, María átti pantað herbergi þarna þökk sé lélegri enskukunnáttu eða einhverjum misskilningi. Við þurftum því ekki að keyra lengur þessa nótt. Mótelið var á sínum stað það munaði bara þriggja tíma akstri og einni opnu í Lonely planet.

Þorsteinn

Miðnæturgrúsk

Þó auðvitað fari mikill tími í að sinna barnastússi í fæðingarorlofinu þá erum við María að bjástra eitt og annað. Helst finnst mér dagarnir hér vera of stuttir til að koma öllu í verk sem mig langar að gera og sjá. Það vantar björtu næturnar sem færa Íslendingum svo mikla viðbótarorku til að gera allt sem þeir þurfa að gera á sumrin.

Ég er að byrja að grúska í náttúruhandbókum sem Thea og Jeff lánuðu okkur. Við fórum klifjuð af bókum frá þeim úr matarboðinu á sunnudag. Thea er líffræðingur (eins og við) og á því mikið af athyglisverðum bókum. Hún  var búin að benda okkur á fallegt svæði sem heitir Mount Pisgah Arboretum sem við heimsóttum fyrir boðið. Við göngustíga inn á svæðið eru  skilti sem vara við fjallaljónum (púmum). Við ákváðum að lesa okkur aðeins betur til um þessi dýr og létum okkur nægja að ganga með ánni. Í framhaldinu fundum við grein um að það eru minni líkur á að verða fyrir árás fjallaljóns en að verða fyrir eldingu, ég á þó eftir að láta á það reyna hvort ég get dregið Maríu með mér á fjallið enda ófáir sem hafa orðið fyrir eldingu.

María hefur alveg kveikt í mér og sannfært mig um að okkur bráðvanti nýja myndavél. Reyndar eigum við góða myndavél sem við notum óspart. Ég hef mjög gaman af því að taka myndir eins og lesendur hafa kannski tekið eftir en er ekki alltaf  ánægður með árangurinn og vil þá meina að það sé myndavélinni um að kenna. Því varð úr að við pöntuðum Canon EOS 400E með einhverri ótrúlega góðri linsu á Ebay en það munar mörg hundruð dollurum á verði þar og í lágvöruverslunum hér. Það er ótrúlegt hvað mann getur hlakkað til að eignast nýja hluti, er þetta í lagi?

Síðustu kvöld höfum við legið yfir kortum og erum að skipuleggja að fara eitthvað norður, kannski til Seattle og Vancouver og heimsækja jafnvel Olympic national park. Einnig höfum við áhuga á að fara aðra ferð suður til Kaliforníu. Við erum mjög spennt að kíkja á þjóðgarða, t.d Red wood og Yosemite en það gæti verið of langur akstur fyrir Hugrúnu Gyðu. Við höfum verið að skoða möguleika á að leigja húsbíl en höldum að það verði of dýrt,  það verði jafnvel hagstæðara að vera á mótelum. Þá getum við aftur á móti ekki eldað...... þ.e.a.s ég.. Allar uppástungur um ferðalagið og hvað gæti verið gaman að sjá eru vel þegnar.

Sólskynsdagar

Það er óhætt að segja að veðrið hafi leikið við okkur undanfarna daga og höfum við notið veðurblíðunnar í hvívetna. Fyrstu dagana eftir að krakkarnir fóru heim tókum við reyndar rólega, enda hálfgert sjokk að vera allt í einu í hljóðlátu og hálftómu húsinu. Eftir afmælisveisluna hennar Hugrúnar Gyðu höfum við hins vegar sett í okkur dálítinn kraft og farið eitthvað á hverjum degi, þ.e.a.s. lengra en út í heita pott.

Ég held að nágrannakonunni, henni Beth, finnist við svolítið skrítin. Við tökum daginn nefnilega frekar seint og erum gjarnan úti á heitasta tíma dagsins sem er um fimm síðdegis. Í gær mætti hún okkur einmitt á þeim tíma í skokkfötunum, með Hugrúnu Gyðu í joggernum, á leiðinni út að hlaupa - sem vel á minnst er ekkert grín í þessu hverfi því hér kemstu ekkert í burtu nema fara niður brattar brekkur sem þýðir að þú þarft að fara þær upp aftur! Við lögðum af stað létt á fæti og komum til baka klukkutíma síðar, með þunga fætur og salt bragð í munni. Svakalega ánægð með okkur.

Í dag fórum við á skemmtilegt svæði, eitt af mikilvægum fuglasvæðum í Oregon. Votlendissvæðið Fern Ridge Reservoir. Þar gengum við um meðal alls konar fugla og froskarnir kvökuðu og stukku út í polla sína þegar við gengum framhjá. Á bakaleiðinni mættum við gráhærðum manni með yfirvaraskegg og síða fléttu í hárinu. Við tókum tal saman og í ljós kom að hann er líffræðingur eins og við. Hann gat frætt okkur um ýmislegt varðandi lífríki svæðisins og benti okkur jafnframt á fleiri staði sem gaman er fyrir líffræðinga að skoða.

Daginn enduðum við svo á öðrum stað við sama vatn, við bátahöfnina. Þar er fínasta aðstaða til sólbaða og sundferða og skellti Þorsteinn sér til sunds í vatninu. Hugrún Gyða er hins vegar sannkölluð dama og lyfti fótunum eins hátt og hún gat þegar ég ætlaði að leyfa henni að vaða í vatninu. Henni finnst betra að vera í heita pottinum hér heima, þar æfir hún dýfurnar sínar af kappi og hefur mikið gaman af.

Næstu dagana á að vera áframhaldandi sól og við erum með ýmislegt á prjónunum til að njóta blíðunnar. Segjum ykkur frá því síðar.

María

Áttu nokkuð klink?

 

„Heyrðu félagi, áttu nokkuð klink"? Ég var á leið í útivistarbúð með fjölskyldunni þegar reffilegur kall með yfirvaraskegg kallaði til mín. Fjölskyldan var í humátt á undan mér en það var eitthvað við karlinn sem fékk mig til að stoppa þó ég hygðist alls ekki taka upp veskið og láta ræna mig eða eitthvað. Ég sagði karlinum því að ég væri ekki aflögufær. „Það var verra" sagði karl, við erum bara að reyna að komast af". Um leið benti hann á félaga sinn hinum megin við götuna. „Heyrðu en viltu ekki kaupa kíkinn minn"? Um leið kallaði hann til félaga síns og bað hann að koma og sýna mér kíkinn. Ég var nú fullur vantrausts og ætlaði mér fyrir alla muni ekki að draga upp veskið. Félagin kom hlaupandi yfir götuna og fyrr en varði hélt ég á kíkinum í hendinni um leið og ég laug að þeim að ég ætti kíki og þyrfti ekki á kíki að halda. Fyrir kurteisissakir skoðaði ég kíkinn og ég sá útundan mér áhyggjusvipinn á frúnni. „Hvaðan kemur þú" spurði maðurinn og giskaði á Þýskaland um leið. Ég sagði honum að ég væri frá Íslandi og þótti honum mikið til koma. „Ég er frá Idaho" sagði maðurinn og félagi hans kynnti sig líka og sagðist vera af ættbálki  Sioux indjána frá Montana. Ég sem er alinn upp við indíana og kúrekaleiki stóð nú loksins frammi fyrir raunverulegum indíana  Ég rétti manninum kíkinn og þakkaði boðið og sagði honum að ég vonaði að hann gæti selt kíkinn. Þeir kvöddu og veifuðu til mín brosandi. Skömm mín var stór. Það var eitthvað í fari þessara manna sem gerði það að verkum að mig dauðlangaði að gefa þeim pening eða kaupa af þeim kíkinn en lét það þó vera.

Þorsteinn